عاشقان
گفتم به عشقت زنده ام گفتی که باور می‌کنم گفتم جفا کمتر بکن گفتی مکرر می‌کنم گفتم که از اوصاف تو ، گفتی حکایت ها بگو گفتم زبانم الکن است ، گفتی سخنور می‌کنم گفتم بهای وصل تو روزی فراهم آورم گفتی که من کابین خود ملک سکندر می
وارث
من منتظر آمدن فصل بهارم با برف زمستان سفری نیست مرا دل در گرو لاله سرو و سمنم هست بر خار مغیلان نظری نیست مر ا از ( طاهره ) زادم نسب از تیره‌ی مردان ابهت با همت و با شوکت و با فر و ( جلال) است ما وارث گنجیم که
سحر
روز اول ماه سوم از بهار سیصد و پنجاه و هفت بعد از هزار آذرخشی بر شد از دور قمر خوش دمید بر شا م تار من "سحر "
آزادی
کوچه‌های شهرتان بوی بهاران می‌‌دهد بوی مهر و بوی عشق و بوی باران می‌‌دهد در کویر خشک سمنان سبزه‌ها روییده اند این خبر از جوشش صد چشمه سا ران می‌‌دهد غنچه‌ها بشکفته اند در آخرین ماه خزان با د و باران مژده وصل بهاران
وعده دیدار
هوشیار کجا دیده کسی محرم اسرار باید که شوی مستِ می‌‌ِ خانه خمار پایی نزنی تا بسر عالم هستی دستی ندهد عشق که بینی رخ دلدار با دست جنون دامن جانانه گرفتیم بس عاقل و فرزانه در این کار گرفتار در خانهِ معشوقه نشانی ز خرد نیست صد علم نیرزد
نثار روح پاک و جاوید ش
چون بهاران با من از گلها بگو از نسیم پاک جان افزا بگو تشنه کامم آب حیوان در کجاست ؟ با من از خمر و می و مینا بگو یک نفس بی او بسر بردن خطاست هر کجا هست با من از آنجا بگو ای سفر کرده تو در قاف وفا
سال نو
سال نو آمد و امسال بهاری دگر است چرخ گردون دگر و لیل و نهاری دگر است شا م هجران به سر آمد غم ایام گذشت دلبر آمد ز در و بوس و کناری دگر است آن که می‌‌برد به غم تا ب و توان از دل من بشد
نهال محبت
بیا با بهار هم زبانی کنیم به این و به آن مهربانی کنیم بباریم به هامون و صحرا و دشت به شادیِ گًل شا دمانی کنیم بشوییم غبارِ غم از نسترن سراسر جهان ارغوا نی کنیم نهال محبت به هر جای باغ نشانیم اگر باغبانی کنیم به موی سپید
کعبه دل
طبیعت را بهاران تا بیاراست به چشمم هر چه می‌‌آید فریباست از آن کردم طلب عمری دگر با ر که در پای تو ریزم بی کم و کاست سرم آکنده از شور هیاهو ست ز غوغا ی درون هنگا مه بر پاست مرا با چشم تو قول و قراریست
مظهر مهر
بهار آمد , گل آمد ,سبزه زار است در آغوش چمن گل بی قرار است زمین گل , آسمان گل , هر کران گل جهان یکسر تو گویی لاله زار است شقایق را دل خونین گواهیست فدای دلبر سیمین عذار است بگوشم می رسد آوای جانبخش نوای بلبل و بانگ هزار است مرا
جنگ و خون ریزی , جور و بیداد ء,حبس و حصر , شکنجه و آزار ,جهان به کجا می رود ؟
من از این جور و این بیداد می ترسم از این دنیای بی بنیاد می ترسم جهان گوش کری دارد صد افسوس من از این ناله و فریاد میترسم به قربائی ی عشق آورده اند " شیرین " من از بی تابی " فرهاد " می ترسم از این غوغای
شب یلدا
بیایید تا که با هم ,مهربان باشیم سرود عشق بخوانیم, همزبان باشیم بهار اید زمستان می رود فردا بهاران را بیایید تا نشان باشیم شب "یلدا " به خورشیدی سر اید شب تاریک غم را کهکهشان باشیم نباشیم غافل از احوال مردم شریک درد و رنج این و ان