بیا با بهار هم زبانی کنیم
به این و به آن مهربانی کنیم
بباریم به هامون و صحرا و دشت
به شادیِ گًل شا دمانی کنیم
بشوییم غبارِ غم از نسترن
سراسر جهان ارغوا نی کنیم
نهال محبت به هر جای باغ
نشانیم اگر باغبانی کنیم
به موی سپید گر چه پیر آمدیم
به امید و ایمان جوانی کنیم
به هر زخم کهنه شویم مرهمی
برای بشر جان فشانی کنیم
سراینده شعر هستی شویم
به آهنگ خوش نغمه خوانی کنیم
بخنده گشأییم لب کودکی
دل مادران را نشانی کنیم
گفتم به عشقت زنده ام گفتی که باور می‌کنم گفتم جفا کمتر بکن گفتی مکرر می‌کنم گفتم که از اوصاف تو ، گفتی حکایت ها بگو گفتم زبانم الکن است ، گفتی سخنور می‌کنم گفتم بهای وصل تو روزی فراهم آورم گفتی که من کابین خود ملک سکندر می
من منتظر آمدن فصل بهارم با برف زمستان سفری نیست مرا دل در گرو لاله سرو و سمنم هست بر خار مغیلان نظری نیست مر ا از ( طاهره ) زادم نسب از تیره‌ی مردان ابهت با همت و با شوکت و با فر و ( جلال) است ما وارث گنجیم که
روز اول ماه سوم از بهار سیصد و پنجاه و هفت بعد از هزار آذرخشی بر شد از دور قمر خوش دمید بر شا م تار من "سحر "
کوچه‌های شهرتان بوی بهاران می‌‌دهد بوی مهر و بوی عشق و بوی باران می‌‌دهد در کویر خشک سمنان سبزه‌ها روییده اند این خبر از جوشش صد چشمه سا ران می‌‌دهد غنچه‌ها بشکفته اند در آخرین ماه خزان با د و باران مژده وصل بهاران