بیایید تا که با هم ,مهربان باشیم
سرود عشق بخوانیم, همزبان باشیم
بهار اید زمستان می رود فردا
بهاران را بیایید تا نشان باشیم
شب "یلدا " به خورشیدی سر اید
شب تاریک غم را کهکهشان باشیم
نباشیم غافل از احوال مردم
شریک درد و رنج این و ان باشیم
اساس کینه و نفرت بر اندازیم
سفیر مهربانی در جهان باشیم
بیا تا می توانیم گل بر افشانیم
به باغ آرزو ها باغبان باشیم
گفتم به عشقت زنده ام گفتی که باور می‌کنم گفتم جفا کمتر بکن گفتی مکرر می‌کنم گفتم که از اوصاف تو ، گفتی حکایت ها بگو گفتم زبانم الکن است ، گفتی سخنور می‌کنم گفتم بهای وصل تو روزی فراهم آورم گفتی که من کابین خود ملک سکندر می
من منتظر آمدن فصل بهارم با برف زمستان سفری نیست مرا دل در گرو لاله سرو و سمنم هست بر خار مغیلان نظری نیست مر ا از ( طاهره ) زادم نسب از تیره‌ی مردان ابهت با همت و با شوکت و با فر و ( جلال) است ما وارث گنجیم که
روز اول ماه سوم از بهار سیصد و پنجاه و هفت بعد از هزار آذرخشی بر شد از دور قمر خوش دمید بر شا م تار من "سحر "
کوچه‌های شهرتان بوی بهاران می‌‌دهد بوی مهر و بوی عشق و بوی باران می‌‌دهد در کویر خشک سمنان سبزه‌ها روییده اند این خبر از جوشش صد چشمه سا ران می‌‌دهد غنچه‌ها بشکفته اند در آخرین ماه خزان با د و باران مژده وصل بهاران