سال نو آمد و امسال بهاری دگر است
چرخ گردون دگر و لیل و نهاری دگر است
شا م هجران به سر آمد غم ایام گذشت
دلبر آمد ز در و بوس و کناری دگر است
آن که می‌‌برد به غم تا ب و توان از دل من
بشد از خانه دل در پی کاری دگر است
کاش در عالم ما رنج و غم و درد نبود
که همه درد من از زاری نوع بشر است
گفته بودم به "حمید " چاره ناا چار کجاست
دعوت م کرد به صبو ر ی که جهان در گذر است
ناله از درد زمانه نکنم زانکه طبیب
پی در مان من و عاشق ِ زاری دگر است
گفتم به عشقت زنده ام گفتی که باور می‌کنم گفتم جفا کمتر بکن گفتی مکرر می‌کنم گفتم که از اوصاف تو ، گفتی حکایت ها بگو گفتم زبانم الکن است ، گفتی سخنور می‌کنم گفتم بهای وصل تو روزی فراهم آورم گفتی که من کابین خود ملک سکندر می
من منتظر آمدن فصل بهارم با برف زمستان سفری نیست مرا دل در گرو لاله سرو و سمنم هست بر خار مغیلان نظری نیست مر ا از ( طاهره ) زادم نسب از تیره‌ی مردان ابهت با همت و با شوکت و با فر و ( جلال) است ما وارث گنجیم که
روز اول ماه سوم از بهار سیصد و پنجاه و هفت بعد از هزار آذرخشی بر شد از دور قمر خوش دمید بر شا م تار من "سحر "
کوچه‌های شهرتان بوی بهاران می‌‌دهد بوی مهر و بوی عشق و بوی باران می‌‌دهد در کویر خشک سمنان سبزه‌ها روییده اند این خبر از جوشش صد چشمه سا ران می‌‌دهد غنچه‌ها بشکفته اند در آخرین ماه خزان با د و باران مژده وصل بهاران